Paano nga kaya kung ang mga laruan ay marunong magsalita? Paano
kung mayroon silang isip at damdamin tulad natin? Sa paningin kasi natin mga
laruan lamang sila,lalaruin natin kung kalian
natin gusto at kapag nasira o di kaya ay pinagsawaan na natin ay
ididispatsa na lang ng basta-basta.
Humahanga
ako sa taong nakapag-isip na gumawa ng isang pelikula tungkol sa mga laruan.
Aliw na aliw ako sa panoond ng Toy Story, pinanuod ko ang magkakasunod na pelikula
mula 1 hanggang 3 ay talagang tinutukan ko. Sa panonood ng pelikula ay muli
akong bumalik sa panahon ng aking kamusmusan nakita ko ang sarili ko sa
katauhan ni Andy, ang batang nagmamay-ari sa mga laruan. Naalala ko din ang
aking mga laruan.
Sa
Toy Story 2 naman ipinakita na mayroong nabubuong espesyal na relasyon sa
pagitan ng laruan at sa nagmamay-ari nito. Sa panonood nito naisip kong
napakahirap at masakit pa lang maging laruan, lalo na kapag kinalimutan ka na
ng nagmamay-ari sayo.Gaya na lamang sa nangyari sa babaeng cow-girl na si
Jessie,nang lumaki na ang batang
nagmamay-ari sa kanya at nagdalaga kinalimutan na lang siya nito at itinapon.
Pero
ang pinakagusto ko sa lahat ay ang Toy Story 3 kung saan sa di sinasadyang
pangyayari ay bigla silang napadpad sa isang daycare. Malaki na rito si
Andy,labimpitong taong gulang na siya at tutungtong na siya sa kolehiyo ibig
sabihin lang nito ay wala na siya sa panahon ng kamusmusan, iba na ang kanyang
mga interes at iba na rin ang mga bagay na nakapagpapasaya sa kanya. Ang
pinakagusto kong eksena ay nung ipinaubaya na ni Andy ang kanyang mga laruan sa
isang batang nagngangalang Bonnie, mayroon kurot sa puso ang eksena at dito ko
natantong kahit gaano pa kasakit at kahirap ang isang pangyayari ,kailangan pa
rin natin itong tanggapin sapagkat masakit man isipin hindi tayo mananatiling
bata habambuhay, kailangan nating
lumaki, umuusad kailangan nating magpatuloy.
Nakakatawa,magulo at masaya ang pelikula. Magugustuhan ito hindi
lamang ng mga bata pati na rin ang mga isip-bata ,mga nagpapabata at sa mga
gustong maging bata muli.
Bigla
ko tuloy naalala yung mga laruan ko, lalo na yung teddy bear kong si Snow White,iniregalo
siya ng isang kong ninang nung bininyagan ako at ang ate ko naman ang nagbigay
ng pangalan sa kanya dahil nga kulay puti siya at mayroong green at red na
kulay sa kanyang mga paw.Hindi ko na alam kong nasaan si Snow White .Hanggang ngayon
ay mayroon pa naman kaming mga natitirang laruan, nakalagay na lang sila sa
isang bookshelf.Hindi ko na alam kung nasaan na yung iba naming laruan pero
sana nasa mabuti silang pangangalaga at naghahatid ng kasiyahan kung sino man
ang may hawak sa kanila ngayon.
Ang ating mga laruan ang siyang nagpapaalala sa atin ng ating kamusmusan , iyong panahon na wala pa tayong masyadong iniisip yung panahon na puro laro lang .Ikaw, naaalala mo pa ba yung mga laruan mo?Nasaan na ? Halika at maglaro tayo.